Onverwacht!

Beste lezer,

Marathon nummer 5 is in de sjakosj, maar ’t was een specialleke … op verschillende vlakken!

In Dusseldorf waren Peter De Groof  en ik samen gefinished in 3u03 (zie Durven in Düsseldorf – een unieke, onvergetelijke belevenis). We vatten daarom het plan op om samen een SUB3 te lopen (een marathon onder de 3 uur). Het moest een vlakke marathon zijn, eentje die geen van ons beiden al had gelopen, in een stad die we nog nooit hadden bezocht en liefst eind april. De keuze viel op Krakau, die stad stond al lang op mijn verlanglijstje.

De voorbereiding was op zijn zachtst gezegd suboptimaal. Eind september blesseerde ik me 1 week voor de marathon aan de achillespees (Bye Bye Brussels Marathon voor Bart de Speelse Bever). In december kon ik een maandje trainen, maar de pijn was niet weg en verergerde. Begin januari lag ik weer in de lappenmand. De bursitis aan mijn linkerenkel was de boosdoener. Mijn conditie ging de dieperik in zoals u misschien al kon lezen, ik was back to square 1 (Back to square 1 – het effect van een langdurige blessure).

Het plan om een SUB3 marathon te lopen verdween naar de frigo en maakte plaats voor een veel minder ambitieus plan: proberen om de start te halen van een marathon en die hopelijk kunnen uitlopen.

Op 21 februari kon ik eindelijk pijnvrij de training hervatten… exact 2 maanden en 1 dag voor de marathon. 

Samen met sportdokter Heidi en coach Benny maakten we een heel eenvoudig marathon trainingsschema van 7 weken op (8 weken min 1 week tapering). Het bestond uit 3 trainingen per week en na 4 weken proberen naar 4 trainingen te gaan. Het schema bestond enkel uit rustige duurlopen (LSD – long slow distance en EXT – extensief). Geen interval dus! De afstand van de lange duurlopen rustig opbouwen: in week 1 een duurloop van maximum 5 kilometers, week 2 tot maximum 10 kilometers gaan, en zo voort. Ik zou dan 2 keer een dertiger kunnen lopen.

Tja, als dat maar goed komt, dacht ik bij mezelf.

Eigenlijk beviel dit schema we wel: het was een fluitje van een cent in vergelijking met de schema’s die ik voorheen voorgeschoteld kreeg 😊

De conditie kwam verrassend snel terug.

Toen ik op business trip was in New York, liep ik in week 5 per ongeluk mijn eerste dertiger in plaats van de geplande 25 kilometer duurloop. Mijn collega Karl had ingeschat dat een toertje rond Manhatten bij benadering 25 kilometer zou zijn… Dat nattevingerwerk kwam me duur te staan, want vanaf kilometer 23 voelde ik toen dat er nog niet veel jus in de benen zat. De man met de hamer stond ergens verscholen tussen de wolkenkrabbers van downtown en uptown Manhatten… het liep daar lekker omhoog zoals ik nu weet. Wat rondrennen in Central Park is wel een warme aanrader … zeker in de sneeuw!

Snel volgde er een nieuwe domper op de feestvreugde: mijn enkel speelde na 5 weken alweer op, dus terug naar de dokter voor een nieuwe inspuiting…

In week 6 stond er een lange duurloop van de Managers Marathon Club in Gent op de planning. Samen met Johan werkte ik deze af, maar na 30 kilometer was het vat volledig af. Ik strompelde de laatste kilometer naar de kleedkamer met een hoofd vol twijfels, want de enkel deed nog meer pijn dan voor de inspuiting. Een SMSje naar de dokter stelde me echter gerust… het product had tijd nodig om in te werken.

Begin april dan mijn laatste dertiger kunnen lopen. Er zaten wat hoogtemeters bij en die verteerde ik vlotter dan ik had gedacht. 2 dagen later een klimtraining afgewerkt (650 hoogtemeters op 7 kilometer!) en nog een dag later een mountainbike rit van 60 kilometer in de bergen. Voor het eerst had ik het gevoel dat starten en uitlopen er dan misschien toch zou inzitten… maar die verdomde enkel deed opnieuw pijn!

6 dagen voor de marathon, ging ik nog een laatste keer naar de dokter voor een inspuiting, met een spul dat sneller zou werken. Fingers crossed!

Vrijdag samen met het vrouwtje het vliegtuig op richting Krakau. Stond op de planning: stad al wat verkennen, heerlijk chillen in het zonnetje op het centrale en wondermooie plein in Krakau en racenummer afhalen.

Op zaterdag het rustig aan gedaan in het aangename gezelschap van Peter, Kathelijne en de kids. Een zalige breakfast run met Peter en ’t vrouwtje en daarna een heerlijke brunch.

Ik nam de tijd voor een deugddoende siesta. Daarna de race outfit klaarleggen, nummer opspelden, gelletjes klaarleggen,… En later in de namiddag de stad verder rustig verkennen per fiets. Geen kilometerslange  wandelingen daags voor een marathon. Deze fout maakte ik zowel in Berlijn, Amsterdam als Rotterdam. En verder op het menu: het verplichte “koolhydraten stapelen” om de glycogeen reserves maximaal aan te vullen. Stapelen is voor mij een excuus om 2 maal per dag kolossale (dubbele) porties pasta te vreten, mijn favoriete maaltijd! Tegen de avond kon ik geen pap meer zeggen, helemaal verzadigd!

Zondagochtend om 6u15 de veren uit. De zenuwen stonden vreemd genoeg gespannen. Nochtans stond er niet veel op het spel deze keer… Ik was al blij dat ik kon starten en had als enige ambitie te kunnen uitlopen.

Maar … wat is een man zonder plan?
Ik moest een race-strategie hebben, toch?

Ik had wat raad gevraagd aan coach Benny. Die zei me te starten aan tempo 4:35-4:40 per kilometer. Dat zal wel lukken, had hij me verzekerd… ik verklaarde ‘m voor gek! Ik had enkel lange duurlopen gedaan aan tempo’s tussen 5:10-5:30. Geen interval, niks snelheid… hoe zou ik in godsnaam de volle 42,195km kunnen afwerken aan dat tempo???

En toch … als brave coachee, besloot ik de raad van mijn coach op te volgen!

Ik vatte het plan op om de pacer van 3u15 te volgen en aan te voelen hoe dit tempo aanvoelde en hoe de hartslag zou zijn.

Samen met Peter warmden we nog een tiental minuutjes op en begaven ons naar het startvak. Ons appartement dat we via AirBnb hadden gehuurd was op nauwelijks 200 meter van de start. En we konden onmiddellijk het startvak induiken. Wat een verschil met die massa-marathons zoals Berlijn, Rotterdam,… waar je vaak een halfuur op voorhand je naar het startvak moet begeven.

Naar schatting 90% van de 7000 deelnemers waren Polen. Geen wonder dat de speaker alles in het Pools aankondigde. Gelukkig is een startschot niet taalgebonden.

Ik volgde de 3u15 pacer en het gevoel en hartslag zaten goed. Een tiental slagen onder de overslag pols. Dat tempo zou ik dus lang kunnen volhouden zonder te veel te verzuren.

Onderweg zag ik mijn vrouwtje Sarah verschillende keren. Ze vulde mijn brandstof tank aan met sportdrank en motiverende woorden, wat een luxe!

Tot aan het halve marathon punt verliep alles vlot. Rond kilometer 25 had ik het gevoel dat de pacer versnelde. Mijn hartslag ging met een snok tot boven mijn overslagpols, waardoor ik veel sneller zou verzuren en sneller mijn suikervoorraad zou opsouperen. Hierdoor riskeerde om sneller de man met de hamer tegen te komen.

Ik besloot om het tempo wat te laten zakken, zodat mijn hartslag zou dalen. Ik nam me voor op mijn gevoel verder te lopen. Het was nog te ver om risico’s te nemen. Ik wou bovendien wat marge inbouwen voor de het einde. De laatste 14 kilometer zouden windop zijn en er zaten nog wat hellingen in.

Ik liet het tempo wat zakken. Langzaam verdween de pacer uit het zicht. Op sommige stukken kon Sarah langs me fietsen (aan de overkant van de tramsporen). Met enig gevoel voor overdrijving rond km 36 gaf ik aan dat het een “walk in the park” was. Ik voelde me nog uitstekend zoals u kan zien in onderstaand filmpje.

De laatste kilometers waren zwaar. De inspanning begon te wegen, de tegenwind wakkerde wat aan en af en toe waren er nog wat oplopende stroken. De laatste kilometers waren een slagveld. Ik kon mijn tempo relatief vlak houden en haalde daardoor heel wat lopers in.

De laatste 2 kilometers liepen licht omhoog de historische binnenstad in. Ik finishte uiteindelijk in 3:16:54! 

Na een voorbereiding van amper 7 weken, was dit totaal onverwacht!

Ook loopmaatje Peter deed het goed. Hij liep zijn 2de marathon in 2 weken tijd in een knappe tijd. Respect!!! Zijn verslag leest u hier.

 Aan Krakau hou ik niets dan goede herinneringen over: prachtige stad, super marathon en fantastisch gezelschap! 

Laat het trail seizoen nu maar komen!

Speelse groeten,

Bart