Een kluns op de fiets

Beste lezer,

mijn laatste blogbericht dateert van Sunday Runday, exact 2 maanden geleden. Ik schrik er zelf een beetje van. Nochtans inspiratie genoeg… tijd tekort dan? Dat mag als blogger eigenlijk geen excuus zijn! Het probleem is vooral dat ik over het schrijven van een blogbericht wat te lang doe, meestal omdat ik gaandeweg afgeleid geraak door alle ideeën die me te binnen schieten…

Bon, waar was ik ook weer gebleven? 

Mag ik jullie nog een gelukkig nieuwjaar wensen? Beetje vreemd misschien, want zelfs Sint Valentijn is al gepasseerd, maar bij deze nog een heel erg gemeend fantastisch 2018 gewenst en alvast een Vrolijk Pasen!

Heel wat van mijn blogberichten gaan over hardlopen… en vanop dat front is er nog steeds geen goed nieuws te rapen. Sinds eind september op de sukkel met de achillespees (zie Bye Bye Brussels Marathon voor Bart de Speelse Bever).

Wat doet dat gebrek aan beweging met een lichtjes verslaafde hardloper? Wel, het verandert een mens! 

In de positieve zin heb ik nu meer tijd voor andere zaken. Ik kan me iets nuttiger maken in het huishouden en investeer wat meer in het gezinsleven, tot jolijt van mijn vrouwtje. De lange duurlopen in het weekend worden vervangen door wat rusten, boodschappen doen, gazetje lezen, gezelschapsspelletje spelen en wat klussen. Zo heb ik recent zelfs wat klusjes van het to do lijstje kunnen schrappen net voor ze hun eerste verjaardag konden vieren. Ik heb enorm last van een aangeboren aandoening waar echt geen medicatie of therapie voor bestaat: uitstelgedrag, meer specifiek de uiterst besmettelijke variant klus-uitstelgedrag… kom dus niet te dicht in mijn buurt, U bent gewaarschuwd!

Het maandenlange gebrek aan hardlopen heeft stilaan ook een negatief effect op mijn humeur. Ik mis mijn portie beweging, buitenlucht, fysieke inspanning, uitdaging, loopgezelschap, avontuur… Telkens ik op Strava kom, merk ik een jaloers tintje bij het zien van al dat loop- en fietsgeluk.

Als langdurig geblesseerde hardloper ging ik op zoek naar alternatieve sporten om mijn conditie te onderhouden. Aangezien ik het liefst van al trails loop, lekker ploeteren in de modder, bossen, zand… dus leek mountainbiken me een prima alternatief voor hardlopen. 

Nu moet u weten dat ik nougabolle ervaring heb met mountainbiken.

Ik wil u in onderstaand verslag aantonen dat het mogelijk is om in 1 rit ongeveer alle beginnersfouten te maken die een mens kan bedenken. 

Een tijdje terug trok ik nl. mijn stoute schoenen aan, zo eentje met metalen plaatjes onder die in fietspedalen kunnen klikken. We waren op weekend in Theux, in de Dardennen, u weet wel, dat deel van België waar men Frans spreekt en zich uitstrekt ongeveer van net voorbij Brussel tot ruwweg Luxemburg.

Fietsmakker Tor en ik zouden zo ongeveer een marathon fietsen. Ja, zo drukken mountainbikers ook fietsafstanden uit, echt waar!

Het had de dagen voordien goed geregend, dus het parcours lag er lekker vettig bij. De eerste honderden meters liepen steil omhoog langs een beekje. Het pad lag bezaaid met rotsen, ik was onzeker, dus ik stond al gauw te voet. Ongeveer 800 langzame stapmeters verder, was het tijd voor een eerste technische break. Mijn banden stonden echt wel te plat en mijn stuur stond los. Na wat pompen en aandraaien, konden we weer gezwind op pad.

Er volgde al gauw een modderige bosweg en het duurde niet lang of ik lag op de grond. Niet tijdig uit de pedalen kunnen klikken resulteerde in een vuile rechterflank. Niet veel verder was ik wel tijdig kunnen uitklikken… alleen was het met de foute voet… het resultaat was een vuile linkerflank en een ferme deuk in mijn zelfvertrouwen.

Niet getreurd… de omgeving was prachtig, het zonnetje scheen. Met nieuwe moed gingen we verder. Na een kwartiertje begon ik last te krijgen aan mijn linkerknie. Dus opnieuw aan de kant, overschoenen uit, modder van de schoen prutsen en schoenplaatsjes verplaatsen.

Na deze break van 10 minuten vertrokken we… nog steeds met volle goesting. Op een van de volgende hellingen kreeg ik het gevoel dat mijn pedaal los kwam, of was het mijn knie die uit de kom was? Gelukkig was het de pedaal. Daar stond ik opnieuw te voet. Het werd dus wandelen tot we in de bewoonde wereld het nodige hulpstuk konden vinden.

Het geluk was aan onze zijde, want ongeveer 700 meter verder, op de top van de helling, was een boerderij en was de boer buiten aan het werken. Ik mocht van de vriendelijke man in zijn atelier mijn fiets herstellen. Een dikke 10 minuten later, kon ik mijn metalen ros opnieuw bestijgen. Het ros en ikzelf hadden er nog zin in!

Ik keek op mijn horloge. We waren anderhalf uur op pad en hadden welgeteld 10 kilometer afgelegd!!! Al lopend had ik hetzelfde tempo kunnen halen, zelfs op 1 been!

Vol vertrouwen in een goede afloop trapten we erop los… wat kon er nu nog misgaan?

De ketting doortrappen misschien? Nee hoor! Dat had ik de dag voordien met de wegfiets al voorgehad. Toen heb ik mijn vrouwtje moeten bellen om me te komen ophalen.

Ik genoot met volle teugen van het vervolg en kreeg de smaak van het mountainbiken langzaam aan te pakken, al is er nog heel wat werk om mijn zelfvertrouwen op de fiets op een aanvaardbaar niveau te krijgen.

Maandag naar de dokter voor een checkup van de achillespeesontsteking. Hopelijk groen licht en kan ik weer hardlopen!

Speelse groetjes,

Bart