Durven in Düsseldorf – een unieke, onvergetelijke belevenis

De Düsseldorf marathon is er eentje om in te kaderen!

Düsseldorf is niet meteen een marathon of stad van het kaliber van London, Rotterdam, Madrid, Rome, Boston,… die in dezelfde periode worden gelopen. Maar de Düsseldorf marathon heeft een aantal troeven: een vlak parcours, op slechts 2u van Brussel, geen massa bedoeling, qua prijs voor de marathon en overnachting erg betaalbaar en een leuke stad (beetje onbekend-onbemind). En wat de doorslag gaf, was dat ik er samen met loopmaatje Peter naartoe kon werken.

Peter De Groof en ik hebben heel wat gemeenschappelijk: passie voor hardlopen/lange afstand lopen, de managers marathon club, coach Benny (die ik via Peter leerde kennen), de trainingsschema’s van coach Benny, een eigen blog (hij gaf me het finale zetje om ermee te starten), grenzen verleggen/limieten opzoeken en interesse in anderen. Neem zeker eens een kijkje op Peter’s blog www.peterdegroof.com. Met zijn bijzonder vlotte pen neemt hij je mee op reis doorheen zijn wereld van hardlopen, jeugdherinneringen,  verwondering en bewondering voor interessante bloggers, mooie plekjes en (historische) personen. Een aanrader! 

Zaterdagochtend 5km losgelopen en dan gecarpoold met Benny, Peter en zijn lieve vriendin Kathelijne richting Düsseldorf. Een snelle lunch en hop naar de expo om de startnummers af te halen. Daar kwam Peter plots met een “bijzondere” attentie: een polsbandje (zo eentje zoals op de festivals) met mijn naam op geprint en de tussentijden voor een eindtijd van 3u03…. handig! Maar de stress sloeg me meteen op het lijf… de ambitie was 3u05 en dat was al iets wat ik nauwelijks durfde uitspreken en als ik het dan toch deed, was het met een klein hartje. Maar er zat een logica achter de 3u03: in het tweede deel lopen de meeste lopers namelijk wat trager. Dat verval is vaak tussen de 1-2 minuten (als de man met de hamer niet toeslaat!). Heel erg vooruitziend dus van Peter! Daarna nog even de sportwinkel ingedoken om nog wat loopspulletjes te kopen, dat is ook genieten!

De rest van de namiddag gebruikt om wat te rusten en alle voorbereidingen voor M-day te treffen. En daar komt heel wat bij te kijken bij mij: loopsetje klaarleggen, kleren voor/na wegsteken, rugnummer invullen en alvast opspelden, gels klaarleggen, ontbijt klaarzetten, parcours bestuderen, spieren wat losrollen en wat op rek brengen,… Voor mij een manier om me mentaal op de wedstrijd voor te bereiden, tegelijk begonnen de eerste zenuwen al op te spelen.

’s Avonds met een hele bende bij de Italiaan afgesproken voor de traditionele “pasta party”. Ook Katrien (die ook een bijzonder leuke blog heeft “lopen is mijn passie”) en Bart, en verder MMCers Lieve, Philip en zoon Henry. Natuurlijk ging het over lopen, lopen en nog eens lopen. Met mijn 3 marathons was ik een groentje… de andere lopers hadden elk al tussen de 14-17 marathons gelopen! Ervaringen werden gretig uitgewisseld. Een niet-loper zou er ongetwijfeld knettergek van worden.

M-Day! Tegen alle verwachtingen in goed geslapen en vrij goed uitgerust toen de wekker om 5u45 afging. Ontieglijk vroeg, vooral omdat je vervolgens korte tijd veel moet eten en drinken. Brandstof tanken voor de marathon dus. Normaal gezien eet je best ten laatste 3 uur op voorhand en stop je 2u op voorhand met drinken. Met een start om 9u zag ik het niet zitten om nog vroeger op te staan. Dus op minder dan een uur tijd 2 bidons met sportdrank en carbo loader opdrinken, peperkoek met choco, honingwafel, toast met choco en toen kon ik geen hap meer binnen krijgen. Een gevolg van 2 dagen koolhydraten stapelen: 4 pasta maaltijden op rij, noten, gedroogd fruit, carbo loaders, energierepen,… en ook een stevige portie zenuwen.

Rond 8u15 naar de startplek vertrokken samen met Peter en Lieve (die ondanks een blessure en 4 weken nauwelijks te trainen toch haar 18de marathon zou uitlopen! #respect). Na wat lichtjes opwarmen, stretching, laatste tips van coach Benny en vooral 4 stress-pipikes konden we samen met 3000 andere lopers aftellen… en om stipt 9u (zo zijn Duitsers dan) waren we weg!

We hadden direct het goede tempo te pakken en dat voelde comfortabel aan. De hartslag zat goed, een eind onder de overslag pols, een tempo waarbij we dus niet te snel zouden verzuren. Alleen bleek ook snel dat de wind wat feller was dan gedacht. Het voorspelde briesje was een wind die de vlaggen stevig deed wapperen. De wind leek ook van alle kanten tegelijk te komen, wat natuurlijk niet kan. Zo’n wind waarbij je je liefst achter een struise meeloper wegsteekt, maar jammer genoeg zijn er weinige struise lopers die aan een tempo van net geen 14km per uur lopen.

 

De kilometers gingen voorbij en we haalden vrij vlot de vooropgestelde tussentijden, het schema van 3u03 bleek een goede zet. Maar gerust ben je er nooit in, want de marathon begint pas echt rond km 34. Het punt waarop de voorraad suikers fel geslonken is en de opgestapelde verzuring kan leiden tot krampen. Gelukkig waren er nog Benny en Kathelijne die ons om de 7 km stonden toe te juichen en drank en gellekes konden aangeven. Wat een luxe !!! Telkens opnieuw een boost!

En dan rond km 32 kwam coach Benny het parcours op. Hij had aangeboden om de laatste 10 kilometer te hazen. Een aanbod waar we met veel plezier op ingingen en gelukkig waren Peter en ik nog samen. Benny zette ons zo goed en zo kwaad als het kon uit de wind, moedigde ons aan, haalde een extra bekertje drank voor ons aan de bevoorrading en hield het tempo strak.  Hij duwde het tempo zelfs nog wat de hoogte in. Wat een luxe !!!

Ik voelde me sterk en dacht erover om nog te versnellen, maar ik had schrik van de wind, schrik om nog een klop te krijgen en ik wou graag de finish met Peter overschrijden. Het samen uit, samen thuis principe weet je wel. Peter had last van steken in de zij, maar beet dapper door, respect!. De laatste kilometers denderden we als een sneltrein, aangedreven door locomotief Benny, naar de finish.

We haalden in de laatst kilometers heel wat lopers in en ik kreeg vleugels. We kregen de klok boven de finish in het oog en zagen dat een 3u03 erin zat, dus persten we er alles uit.

 

Even later was 3u03 een feit! Ik kon mijn eigen ogen niet geloven! Ik slaakte enkele oerkreten uit van puur contentement en opgestapelde adrenaline. Met onze 3u03 waren Peter en ik 124ste en 125ste op de officiële uitslag, te gek voor woorden! Ik liep bovendien voor het eerst een negatieve split (de 2de helft van de marathon sneller dan de eerste helft).

Ik voelde me nog verrassend goed na de finish. Bij mijn vorige marathons stokte en verstijfde de machine direct na de aankomst, dat was nu niet het geval … een heerlijk gevoel! Het was pas toen ik mijn vrouwtje aan de telefoon had, dat het echte besef en de emoties kwamen. Damn, die 3u03 is echt wel straf! Een aanscherping van mijn persoonlijke best-tijd met maar liefst 9 minuten. En dat na een voorbereiding met heel wat kwaaltjes die voor onzekerheid hadden gezorgd…

Ik heb een half jaar naar dit ambitieuze doel toegewerkt en er vele opofferingen voor gedaan. Zo lette ik heel hard op mijn voeding (suikers minimaliseren, zo goed als geen alcohol gedronken) en werkte ik vele zware trainingen af in de vaak donkere en koude wintermaanden. De voldoening is enorm!

Hierboven een foto met Benny, Peter, Katrien en mezelve. Katrien liep alweer een marathon in minder dan 3u30. Ik ga haar leeftijd hier niet verraden, maar ze is een topper in haar nieuwe categorie. Proficiat, Katrien, je bent een inspiratie!

Maar ik had dit nooit alleen gekund! 

Ik wil op de eerste plaats mijn vrouwtje Sarah bedanken voor haar steun. Ik was vaak uren weg van huis om te trainen, en reken daar nog vele uren bij die ik over het lopen sprak en ze alle details over trainingen en blessures (ongevraagd) meekreeg. Af en toe werd ze gek van mij… Ze was de eerste om me moed in te spreken als het wat minder ging. Mijn liefste Sarah, ongelooflijk hard bedankt !

Op de tweede plaats wens ik mijn coach, Benny Fischer, te bedanken. Je schema’s waren fantastisch, je paste ze week na week aan in functie van de trainingen, mijn blessures en mijn planning. Je sprak me moed in en motiveerde me als het wat minder ging. En je stelde zelfs voor om ons te vergezellen en een stuk te hazen! Met jouw eigen prestaties inspireer je me. Man, ik kan je niet genoeg  bedanken! Benny, je bent mijn bescheiden held! 

Verder wil ik ook Peter en Kathelijne bedanken. Peter voor het fijne gezelschap, de tips, de dosis motivatie en de betrokkenheid. We deden het samen en dat gaf me extra voldoening! Kathelijne voor de logistieke én mentale ondersteuning tijdens onze Düsseldorf trip.

Ook dikke merci aan mijn familie en vrienden voor de steun en de vele lieve berichtjes. Ook de Managers Marathon Club en de MMC loopvrienden wil ik hier in het bijzonder bedanken. Het samen trainen en het lopen beleven met gelijkgestemden maakt het zoveel fijner en boeiender! Ook zo fijn om te merken dat zoveel MMC’ers meeleefden voor/tijdens/na de marathon, het geeft me een bijzonder warm gevoel. Teveel namen om hier op te noemen en uit schrik om iemand te vergeten, hou ik het op: bedankt aan allen voor jullie berichtjes!

En ook de kine-osteopaat Walter Hinderdael verdient een speciale vermelding, hij heeft me net op tijd verlost van mijn hamstringsblessure. En de kinepraktrijk uit Meise ben ik ook dankbaar voor de wekelijkse sessies. Merci Christophe, Niels en Julian!

Ik wil mijn verslag graag eindigen met het begin.  Ik koos als titel “durven in Düsseldorf” want enkele jaren geleden had ik nooit gedacht dat ik een marathon zou kunnen uitlopen (ik had toen bovendien last van een hardnekkige knieblessure), laat staan onder de 4u en al zeker niet rond de 3u. Maar het leven is aan de durvers!

Durf te dromen, durf ambitieus te zijn, durf te geloven in je eigen kunnen en ga er keihard voor! Een mens kan meer dan ie denkt! 

Met speelse groeten,

Bart